Kookprogramma’s zijn evil. Waarom? Omdat ze misleiden en deprimeren. Alles lukt altijd in de glanzende studiokeuken, waar een medicinaal blijhartige tv-kok olijk babbelend biologisch geteelde frambozen door de lenterisotto spatelt terwijl hij met zijn andere hand alvast een zeebaars fileert. Vanachter zijn gesponsorde bril knippert hij goedmoedig in de camera, maar in feite is ieder gerecht een dampende middelvinger naar de kijker, die met een doos koude McNuggets voor de buis hangt.
De drama’s en mislukkingen van het echte leven dringen nooit door tot de studiokeuken, behalve wanneer Joanna Lumley een omelet met spinazie maakt in de Ruby Wax Show (1993). In haar eerste en enige optreden als televisiekok legt ze alles op tafel, of liever gezegd, het aanrecht. Alcoholisme, een huwelijkscrisis en haar geknakte acteercarrière vormen de bitterzure basisingrediënten van Lumley’s onvergetelijke Eggs Florentine, bereid met verse wanhoop en een vleugje Patsy Stone: ‘This is when I usually take a drink.’
http://www.videohippy.com/video/200136/Ruby-Wax-Rehabilitates-Joanna-Lumley-Part-2-Cookery-Crack-up
