Op 22 november 1963 om half één ’s middags schoot de maffia, de CIA, de FBI, het Castro-regime, Lyndon B. Johnson, de anti-Castro militie, de KGB, Geert Wilders, het militair-industrieel complex, Lee Harvey Oswald het hoofd van president Kennedy stuk. Dat was ook het moment waarop de meest succesvolle eendagsvlieg in de filmgeschiedenis zijn finest 26,6 seconds beleefde: Abraham Zapruder.
Zapruder filmde de moord op JFK met een 8mm opwindcameraatje van Bell & Howell; destijds een state-of-the-art consumentenmodel dat – net als de huidige smartphone-video’s op Facebook – vooral gebruikt werd voor slaapverwekkende familiefilmpjes die niemand wilde zien. Qua production value viel Zapruder die dag in Dallas met zijn neus in de boter. Zijn amateuropname schreef geschiedenis. En sindsdien is hij niet de enige gebleven. Iedereen loopt tegenwoordig met één of meerdere camera’s op zak, dus er schuilt een Zapruder in ons allemaal.
Met zijn recording van de moord op Kennedy zette Zapruder de esthetische standaard van ooggetuigenfilmpjes: de beste beelden zijn schokkerig, gritty of zelfs deels gitzwart in plaats van gelikt, stabiel en netjes uitgelicht. Hoe chaotischer het beeld, des te geloofwaardiger de catastrofe. Plaats die opnames vervolgens in de gelikte vormgeving van een nieuwsprogramma, compleet met network-logo, een tickertape met kelderende beurskoersen onderin beeld en het woord ‘BREAKING’ in volvette belettering, en voilá, je hebt rampen-/terreur-/lone gunmen-televisie waar de urgentie vanaf spat.
Echt. Iedereen kan het.
adhdtv.wordpress.com 